8 maart: Internationale Vrouwendag voor de geboren én ongeboren vrouw

Op 8 maart viert de wereld de Internationale Vrouwendag. Overal wordt stilgestaan bij de verwezenlijkingen van vrouwen, bij hun strijd voor gelijke kansen en bij de bescherming van hun rechten. Maar toch blijft een ongemakkelijke paradox bestaan: terwijl vrouwen(rechten) terecht worden gepromoot, wordt het meest fundamentele recht van sommige vrouwen onbesproken.

Dit jaar is het exact 35 jaar geleden dat abortus in België werd gedepenaliseerd. Sinds 1990 zijn al meer dan 500.000 kinderen geaborteerd. Dit cijfer vertelt niet alleen een tragedie over verloren levens, maar ook over duizenden moeders die zonder echte ondersteuning in een hoek werden geduwd of er op zijn minst aan hun lot werden overgelaten, waardoor abortus de enige uitweg leek.

De blinde vlek van het moderne feminisme

Hoe kan het dat in 2025, terwijl abortus nog nooit zo beschikbaar was als vandaag, modern feministische bewegingen nog steeds dezelfde slogans roepen, maar zwijgen over de vrouwen die onder druk worden gezet om een abortus te ondergaan

– door hun partner, ouders, werkgever of sociale omgeving? Hoe kan het dat het Belgisch (en bij uitbreiding, westers) beleid amper investeert in echte alternatieven zoals financiële ondersteuning, huisvesting en psychologische begeleiding voor zwangere vrouwen? In plaats van structurele oplossingen te bieden, blijft abortus de ‘default’ optie, gefinancierd met belastinggeld en zonder ernstige evaluatie van de impact op vrouwen, en vooral op hen die eigenlijk hun kind hadden willen houden en vandaag leven met een verlammend gevoel van machteloosheid.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, proberen sommige politici en activisten de wetgeving nog verder uit te breiden. In het parlement ligt een wetsvoorstel klaar om de termijn voor abortus uit te breiden van 12 naar 18 weken, de bedenktermijn te schrappen en elke strafsanctie voor artsen die de voorwaarden overtreden te laten vallen. Dit terwijl de meerderheid van de experten waarschuwt voor de fysieke en psychologische gevolgen van latere abortussen.

Staan we er dan nooit bij stil dat het een getuigt van maatschappelijke stilstand, wanneer de enige focus is om de abortuswet uit te breiden zonder het systeem te onderzoeken of te verbeteren dat deze blijvende wonde in het vrouw-zijn in stand houdt

Waar blijven de echte oplossingen?

Onze samenleving kan beter. In plaats van vrouwen in moeilijke situaties systematisch richting abortus te duwen, moeten we werk maken van echte hulp

• Betere opvang voor alleenstaande moeders en vrouwen in kwetsbare situaties;
• Meer aandacht voor kinderopvang in universiteiten en bedrijven;
• Meer ondersteuning voor ongeplande zwangerschappen, zowel financieel als psychologisch, met een echt begeleidingsaanbod om het kind te kunnen houden;
• Een mentaliteitswijziging, waarbij zwangerschap niet langer als een ‘probleem’ wordt gezien, maar als waardevol nieuw leven en een nieuwe kans.

Dat is waarom wij ons bij CLARA Life inzetten, en op 30 maart opnieuw de straat op gaan tijdens de jaarlijkse Mars voor het Leven in Brussel. Na 35 jaar onafgebroken ‘meer-abortusbeleid’ in België is het tijd om de vraag te stellen welke toekomst we willen voor de vrouwen van morgen. Een samenleving waarin geen enkele vrouw haar kind hoeft te verliezen omdat ze geen andere uitweg ziet – dát is waar we voor staan, en hopelijk de populaire feministische bewegingen ooit ook.